SON NEFES HİÇ BELLİ OLMAZ
Abdullah bin Menâzil, ulemâdan, büyük zat,
Nişâbur’da yetişip, orada etti vefât
O, bir gün vâz ederken, buyurdu ki: “Ey insan!
Hazırlan son nefese, deme daha var zaman.
O “son nefes” dediğin, gelir bu gün, ya yârın,
Şimdi ne hazırlarsan, işte o, senin kârın.
Her nefesi alırken, âgâh ol, etme gaflet,
Her birinin, son nefes olduğunu kabûl et.
Her namazı kılarken, de ki: “Hiç belli olmaz,
Bu, benim kılacağım, belki de en son namaz.”
Her yemek yediğinde, de ki: “Bu, son yemeğim,
Öbür öğüne kadar, belki gelir ecelim.”
Her gece abdest alıp, girerken yatağına,
De ki: “Belki ölürüm ve çıkamam yarına.”
Nasîhat istemişti, kendisinden bir mü’min.
Buyurdu: Öfkelenme, dünyalık bir şey için.
İnsan öfkelenince, örtülür aklı o an,
Şeytan onun boynuna “bir yular” takar heman.
O, kendi aklı ile, edemez hiç hareket,
Zîrâ onun aklını, örtmüştür öfke, hiddet.
“Şeytanın oyuncağı”, olur artık o kişi,
Onun emrine göre, yapar o, her bir işi.
Peygamber efendimiz, buyurdu ki bu bâbda:
“Hemence oturunuz, kızdıysanız ayakta.
Eğer oturmakla da, sâkin olmaz iseniz,
Bir mikdar yatınız ki, zâil olsun öfkeniz.”