Mevdudi'nin Peygamberimize hakareti

Kendi devrindeki Hind uleması Mevdûdi’nin küfrüne fetva vermişlerdir. Mevdûdi 1933’te çıkarmış olduğu Tercümanü’l Kur’ân adlı dergide hayatından şöyle bahseder: “1916 ve 1921 seneleri arasında avukat olan babamın felce uğramasından dolayı tahsilimin bitirmekten geri kaldım. Diyar diyar dolaşıp iş aradım. Nihâyet Hind’deki ulemadan oluşan bir cemaat tarafından yayımlanan Cemiyet adlı dergide çalışmaya başladım. Hakikaten bende yazı yazma kabiliyeti, üstün zekâ vardı. Fakat benim arzum bu olmadığı için, edebiyat, mantık, hadîs ilimleri okumak istedim. Bu gaye ile o çalışmayı bıraktım ve Haydarabad’a döndüm. Ne fayda ki mâişet derdi peşimi bırakmadı, tekrar yazmaya başladım. Zira fıtratımda konuşkanlık, fesahat, aşırı zekâ ve edebî bir uslub vardı. Bu yönümü geliştirme çalışırken muhterem (!) yazar Niyazi Fetahpori ile tanıştım. Kendisi kuvvetli bir yazardı. Sohbetine kavuştuğum zamanda içimdeki yazarlık melekesi fiile geçti. İşte Fetahpori sayesinde Tercüman Kur’ân adlı dergimi çıkarmaya başladım.” (Mevlana Mevdûdi, s. 2-3, Müellifi Es’ad Geylani) Görülüyor ki, Mevdûdi gençliğinde ilmini Pakistanlı meşhur Fetahpori’den almıştır. Fetahpori, yazılarında cennet ve cehennem ile alay eder… Ve nihâyet İslâm dîninden rücu ettiğini kendi ağzıyla söyler. İşte bu mürted Fetahpori’nin Mevdûdi’ye emdirdiği zehir, Mevdûdi’nin kalbini bozmuş; kalemini kaydırmıştır.
HZ. PEYGAMBER (S.A.V.)’E SUÇLAMA
Mevdûdi, Resailu’l Beyânadlı risâlesinin 1362 târihli üçüncü baskısının 156. Sayfasında şöyle yazmıştır: ‘Yirmi üç sene zarfında Nebî (s.a.v.)’in nübüvvet görevini eda ederken yapmış olduğu eksiklik ve taksiratından dolayı, Nasr Sûresi’nin son âyetinde AllâhüTe‘âlâ, O’na istiğfar etmesini emretti.’ Mevdûdi’nin bu yanlış algısına verilecek cevap ve Âyetlerde geçen “istiğfar emri”nden maksad nedir?
Peygamberlerin, tevbe ve istiğfar etmelerinin sebebi, ümmetlerine yol göstermek ve kendilerine uyulması içindir. Yine tevbe ve istiğfardaki mâna, Allâh (c.c.)’un muhabbetini dilemektir.
Nebî ve Resûllerin, her zaman kemâli taleb etmek için bir hâlden bir hâle intikâl etmeleri, mübah olanı terkediptaata yönelmeleri, tevbe ve istiğfar etmeleri; AllâhüTe‘âlâ’nın muhabbetini celbetmeleri içindir. Denilir ki, Peygamber (s.a.v.)’in ve diğer peygamberlerin çok tevbe ve istiğfar etmeleri; Allâh (c.c.)’un nimetlerine şükretmek, (Ubudiyyet hakkını yerine getirmekteki) noksanlığı i’tirâf ederek kulluk ve huşu’a sarılmak (huşu: korku ile karışık sevgiden kaynaklanan edebli bir hâl) bakımından idi.1
Pakistan’da büyük hadîs âlimlerinden Medrese-i Arâbiye Müdürü Muhammed Yusuf el-Bennurî tarafından 1966 yılında Karaçi’de neşredilen “Mevdûdi ve Fikirlerinden Bazı Nebzeler” isimli eserde bu konu şöyle ele alınmıştır:2
Allâh (c.c.)’un bu emri nerede, kusur etmek ve vazife yapmamak nerede!..Anlaşılan Mevdûdi, günah olmadan tövbe olmaz biliyor. Ve Peygamber (s.a.v.)’in vazifesini eda husu-sunda, -hâşâ- günah işlediğini, kusur ettiğini sanıyor. Zavallı bilmiyor ki Resûlullâh’ın (s.a.v.) istiğfarının mânâsı başkadır. O, namâzdan çıktığı zaman “Estağfirullah, estağfirullah!” derdi. Namâzgünahmıydı ki, ondan dolayı Rabbine istiğfarda bulunurdu? Helâdan çıktığında, “Ğufrânek”, “Allâh’ım senin affını dilerim.” derdi. Acaba Rabbine isyan mı etmiş de af di-liyordu? Böyle, birçok yerde istiğfar ederdi.
Mevdûdi, Peygamber (s.a.v.)’in -hâşâ- masum olmadığını, O (s.a.v.)’ndan bu dîni bize nakleden sahâbenin de cahiliyet hastalıklarından kurtulamadıkları bir şeyler kaldığını iddia et-mektedir. Şu hâlde dînden emniyet kalkıyor demektir. Öyleyse biz dîni, kimlerden alacağız?
HZ. PEYGAMBER (S.A.V.)’İN İSMET SIFATININ DEVAMLI OLMADIĞI GÖRÜŞÜ
Mevdûdi’nin Tefhimü’l-Kur’ân (Baskı 3, c. 2, s. 57) adlı kitabında şöyle bir ibare yer almaktadır: “Masumluk sıfatı, peygamberlerden ayrılmaz bir sıfat değildir. AllâhüTe‘âlâ, onlardan bu özelliği kaldırdığı zaman, diğer insanlardan farkları olmaz ve nitekim bazı zamanlarda AllâhüTe‘âlâ, onlara isyan işletir ki, insanlar onların ilah olmadıklarını ve insan olduklarını görsünler, bilsinler. Binaenaleyh bu, onların hakkında Allâh’ıni’lânıdır.” Mevdûdi’nin Nebî (s.a.v.) hakkındaki bu görüşlerine verilecek cevap nedir?
Eğer Mevdûdi’nin söylediklerini kabul edecek olursak Nebî (s.a.v.)’den bize ulaşan her şeyi şüphe ile karşılamamızgerekir. Çünkü bize ulaşan bu bilgi, O (s.a.v.)’in -hâşâ- mâsumiyetinin üzerinden kaldırıldığı bir zamanda kendisinde sâdır olmuş olabilir! Bu da Cenâb-ı Hakk’ın, Resûlü’ne her zaman her hususta itaat edilmesi emriyle çelişir.
Peygamber (s.a.v.) Efendimiz’in ve diğer peygamberlerin, Allâh (c.c.)’un varlığını ve topluca sıfatlarını bilmemekten korunmuş oldukları hakk ve gerçektir. Bu husus, kendisine peygamberlik geldikten sonra aklî delîller ve icma ile kendisine peygamberlik gelmeden önce ise işitme ve nakli delîllerle sabittir. Peygamberimiz (s.a.v.)’in, dîn işlerinde beyan buyurduğu, vahiy yolu ile Rabbinden alıp tebliğ buyurduğu hususlarda ilme muhalif bir hâlde bulunması da kesin olarak vâki değildir. Bu husus da aklî ve şer’îdelîllerle sabittir. Allâh (c.c.), Peygamberimiz (s.a.v.)’i yalan söylemekten ve sözünde durmamaktan korumuştur. Yalan söylemenin ve sözünde durmamanın; O’nun için imkânsız olduğu şer’î, aklî ve nazarî delîllerle sabittir. Kendisine peygamberlik gelmeden önce yalan söylemekten kesin olarak münezzehtir. Büyük günahlardan münezzehtir. Küçük günahlardan da uzaktır. Devamlı olarak unutmak ve gaflet içinde bulunmaktan, ümmeti için Allâh (c.c.)’un gönderdiği hükümlerde kendisine devamlı unutma olmasından ve hata etmekten korunmuştur. Rıza hâlinde olsun, öfkeli iken olsun, ciddi konuşurken olsun, şaka yaparken olsun bütün hâllerinde Peygamber (s.a.v.) Efendimiz korunmuştur.3
Uyarı: Bu hususlara sımsıkı sarılman ve bunları kesinlikle kabullenmen sana vâcibtir. Bu bölümleri hakkıyla bilmenin, faydası büyük olduğu gibi tehlikesinin de büyüklüğünü bilmen gerekir. Çünkü Peygamber (s.a.v.)’e vâcip, câiz ve imkânsız olanları; peygamberin getirdiği hükümlerin (farz, vâcib, sünnet gibi) şekillerini bilmeyen kimse, zikredilen hususların, aldıkları hükmün tersine bir inanca sahip olmaktan emin olamaz. Peygamberimiz (s.a.v.) için düşünülmesi câiz olmayan bir şeyi O’na isnad etmek suretiyle veya Peygamber (s.a.v.)’de olmayandan kendisini tenzih etmez de böylece bilmediği hâlde helak olur; cehennemin en derin ve aşağı tabakasına düşer. Çünkü bâtıl olanın Peygamber (s.a.v.)’de mevcud olduğunu sanmak ve Peygamber (s.a.v.)’e câiz olmayanı ona isnad edip inanmak sâhibini helâk ve hüsrana götürür.4
Dipnotlar
1 Kâdıİyâz, Şifa-i Şerîf, s. 590
2 AhmedDâvudoğlu, DîniTa’mir Davasında Dîn Tahripçileri
3 Kâdıİyâz, Şifa-i Şerîf, s. 590-591
4 Kâdıİyâz, Şifa-i Şerîf, s. 590-591
(HAK DİNİN BATIL YORUMLARINA CEVAPLAR, MİSVAK NEŞRİYAT)